دلنوشته های یک مادر
پسرعزیزم، سلام... روزهاي آخر با هم بودنمان آغاز شده؛ نمي دانم چندروز ديگر مهمان خانه ي كوچك درون من هستي، ولي مي دانم كه بعدها خيلي دلم هواي اين يكي بودنمان را مي كند؛ دلم براي ضربه هاي دلنشينت، سكسكه هاي دوست داشتني ات وكش و قوسهاي به ياد ماندنيت خيلي تنگ مي شود. پسرم حس و حال اين روزهايم بسيار عجيب است؛ از يك طرف شوق ديدار روی ماه تو، ديدار با طفلي كه نه ماه در من ميزيست و از همه كس به من نزديكتر بود و از سوي ديگر ترسي عجيب و ناشناخته از آينده ........ آينده تو، من، پدرت و آينده ما....... از عدم شناخت اين آينده پر پيچ خم مي ترسم. بهترين ها را براي تو مي خواهم ولي نمي دانم كه آيا مي توانم؟؟؟؟؟؟؟ با خود...